De schaduwkant van blind klimaatidealisme

Ik kijk met grote verbazing naar 'klimaatstrijders' als Europees Parlementslid voor Groen Sara Matthieu. De voorbije dagen gaf ze verslag vanuit de COP30 klimaatconferentie in Brazilië. Zij wil nog véél méér van ons geld uitgeven aan de klimaatverandering, en juicht wanneer een resolutie wordt gestemd waarbij de Europeanen verplicht zijn tot 90% minder CO2-uitstoot binnen vijftien jaar.

(met dank aan Martijn Wal)

Okay, vanuit haar perspectief gaat dit wellicht om een strijd op leven en dood, en ziet zij zichzelf als deel van een verlichte intellectuele en politieke elite die ons, dommeriken en extreemrechtsen, alsnog wil redden van de ondergang van onze wereld.

Alleen vraag ik me af: ziét ze omwille van al dat onheilsdenken dan onze huidige wereld niet langer? Ziét ze niet dat onze staatsschuld al immense proporties heeft aangenomen? Ziét ze niet hoe de door haar partij voluit gesteunde wapenindustrie ervandoor gaat met miljarden euro's van ons belastinggeld, en mee een hel op aarde creëert aan het oostfront en elders? Ziét ze de tekorten niet in de zorg, het ineenstuiken van ons openbaar vervoer, het grote psychische lijden van een belangrijk deel van onze bevolking? Ziét ze niet hoe wonen in haar thuisstad Gent voor velen onbetaalbaar wordt, onder meer door het wurgkoord van klimaatinvesteringseisen voor woningen? Verdwijnen al die stemmen dan werkelijk in het niets omwille van die éne allesverslindende klimaat idée fixe in haar hoofd?

Ik heb bewondering voor haar energie en verontwaardiging, maar moeten die nu werkelijk gericht zijn op onhaalbare 'klimaatdoelen' die ons als beschaving de das omdoen? Waarom kan zij niet beseffen dat een negentig procent reductie van onze co2-uitstoot op vijftien jaar tijd een ware ramp betekent voor onze welvaart en welzijn, en al zeker als nucleaire energie volgens haar partij géén deel mag uitmaken van de energie-mix? Hoort zij niet de bezwaren van een groot deel van de wereldbevolking, die voorlopig nog fossiele brandstoffen nodig hebben om uit de extreme armoede te geraken?

Ik snap goed dat de klimaatstrijdersgemeenschap voornamelijk bestaat uit héél toffe en deugdzame jongens en meisjes en x'en, en dat dergelijke kumbaya-stemming bedwelmend kan werken op het verstand.....maar wordt het niet stilletjes aan tijd om met de voeten eventjes op de grond terecht te komen, diep adem te halen, en mee op zoek te gaan naar tastbare ingrepen om onze samenleving warmer en mooier te maken? Als we nu eens een fractie van dat klimaatgeld zouden besteden aan méér duurzame voedselvoorziening, méér fruitbomen op het openbaar domein, méér gezonde, lokale en lekkere voeding in schoolrefters en woonzorgcentra, minder wurgende belastingen, een comfortabel openbaar vervoer, en een menselijker en efficiënter justitie- en integratie-beleid? En aan klimaatadapterende maatregelen als een betere wateropvang, droogteresistente landbouw, het aanpakken van stedelijke hitte-eilanden via slimme boomaanplanten, etc etc. En zorgen voor een eerlijker handelssysteem met de ontwikkelingslanden, want dàt heeft wellicht tien keer meer impact op haar bewoners, dan het doorsluizen van ons belastinggeld naar lokale elites en megalomane energie-projecten aldaar. Zou dat ons als samenlevingen niet méér vooruit helpen dan een groot deel van onze zuurverdiende centen te storten in de bodemloze put van het huidige klimaatbeleid?

Ik heb het eigenlijk echt wel gehad met de domme klimaatarrogantie die zo alomtegenwoordig is in pers en parlement. Terwijl het gros van onze bevolking zich om héél andere, en meer wérkelijke zaken druk maakt.

Just my two cents, als voormalig overtuigd klimaatstrijder.

(en néén, ik ontken klimaatverandering niet en ik ontken ook niet dat de mens hier iets mee te maken kan hebben).