Politieke Prioriteiten

“Hoe was je dagje, lieverd?”

“Buitengewoon interessant!”, kirt Arnold, terwijl hij Linda een guitige kneep in haar wangen geeft.

“Ons Felicity heeft net het avondmaal klaar. Zet je bij en vertel me àlles over je dagje in het parlement!”. Sinds Linda opnieuw haar Prozac neemt, is ze werkelijk een droom van een echtgenote geworden, denkt hij. Zijn hart vult zich met dankbaarheid. Hij slaat geen acht op de puffende kokkin die zijn soep opschept. Hij glimt van trots en begint zijn verhaal.

“Vandaag was er werkelijk een spectaculair debat, en ik, ja ik, mocht namens de Mauve Partij ons standpunt verdedigen. Ik, Arnold Desimpel!”

Hij kijkt glunderend naar zijn vrouw, en geniet intens van haar bewonderende blik. Dit moment maakt al die jaren van keihard werk in de Partij méér dan waard. Al dat opklimmen, dat buigen en sleutelen en wroeten en tongdraaien.

Ik  doe het niet voor mijn mooie villa, mijn turbo-EV of mijn kokkin, maar voor de ogen van Linda, denkt hij tevreden.

“Vertel me méér, schat!” Linda glimlacht overtuigend, ondanks de wallen onder haar ogen.

“Felicity!”, roept hij. “Doe dat bord weg en steek mijn Blueberry in het stopcontact.”

“Ah ja,” zegt hij, terwijl hij zich opnieuw naar Linda richt. “We hadden vandaag een fel debat over …. Tomaten!”

“Tomaten?”

“Ja, tomaten. En ik wist pas van gisteren dat wij daar een standpunt over hadden, hé. Wij zijn met onze partij dus tégen tomaten, en willen die binnen tien jaar geschrapt uit het dieet van onze landgenoten. En aangezien we in de coalitie zitten met de Beigen en de Lila’s, denken zij daar sinds vandaag ook zo over!”

Arnold kan zijn fierheid maar moeilijk intomen, en is dan ook ietwat verward wanneer Linda hem verbaasd aankijkt.

“Het is nochtans simpel, Linda,” zegt hij, terwijl hij zich naar achteren buigt om plaats te maken voor Felicity, die hem een stomend bord spaghetti voor zijn neus zet, “er zijn eigenlijk bijzonder veel argumenten tégen het eten van tomaten. Dat ik daar vroeger zélf niet bij stilstond, zeg.”

Terwijl hij de spaghetti gulzig binnenwerkt, zet hij zijn gedachten op een rijtje. Het land overtuigen is één ding, maar Linda warm maken voor de goede zaak, dat is nog een ander paar mouwen, weet hij uit ondervinding.

               “Kijk, de Rozen en de Turkoizen haalden natuurlijk de klassieke oppositie-argumenten naar boven in het debat. Dat tomaten deel zijn van onze eetcultuur, en dat ze gezond zijn, en heel lekker. Maar voor de rest stonden ze vandaag dus met hun mond vol tanden, hé.”

Arnold kan een kleine boer niet onderdrukken. Maar voor een man in zijn positie is schaamte niet langer op zijn plaats, dus babbelt hij meteen ongegeneerd verder.

               “En toen mocht ik dus namens de coalitie de spits afbijten. Oh, Linda, je had me moeten zien, op het spreekgestoelte. Ik had het over de Italiaanse origines van de tomaat, en hoe een boycott van de Italiaanse cultuur nu toch wel het allerminste is dat we kunnen doen in onze strijd tegen extreemrechts. Vervolgens ontwikkelde ik spitsvondig de stelling dat de klassieke tomatenkleur écht wel te expliciet verwijst naar de vlag van onze nieuwste vijand, China. Daarenboven zijn tomaten, in tegenstelling tot paprika’s, écht wel héél moeilijk stapelbaar, en eisen ze veel te veel transportruimte op. In tijden van klimaatdreiging kunnen we ons dat eigenlijk niet meer permitteren. Na dit laatste argument, barstte het applaus los op de coalitiebanken. Je had het moeten horen, Linda!”

               “Felicity! Nog een halve extra portie, maar deze keer alsjeblieft met wat méér pecorino graag. You understand, toch? More pecorino!”

Arnold voelt een kleine onrust opkomen, aangezien Linda’s gezicht nog altijd niet haar vertrouwd-ontvankelijke plooi heeft teruggevonden. Met iets meer aarzeling vervolgt hij zijn betoog. “Ik speelde vandaag een héérlijk één-twee-drietje met Depraetere van de Beiges, en DeGroote-Becq van de Lila’s. Na mijn overdonderende betoog wezen zij nog op de voordelen voor onze noodlijdende paprika-sector, die belooft volop in te zetten op blauw-gele varianten, en ook openstaat voor milieuvriendelijke genetische manipulatie, zodat onze paprika’s binnenkort even lekker én gezond worden als die verrekte tomaten.”

               “But mister Arnold….you just swallowed a tomato soup and a double portion of spaghetti!”, onderbreekt Felicity hem, terwijl ze de borden weghaalt. Een onderbreking zonder toestemming.

Terwijl hij haar minzaam glimlachend aankijkt en vervolgens de blik naar Linda richt, overdenkt hij de mogelijkheden om deze ondankbare en bijdehante vluchtelinge binnenkort op een zo ethisch mogelijke manier aan de deur te zetten.

               “Arnold”, zegt Linda aarzelend. “Hebben jullie nu eigenlijk al een actieplan voor die burn-out-epidemie voor in het onderwijs. Je weet wel, mijn vroegere collega’s….”

               “Linda!”. Arnold’s stem trilt. “Je kan precies ook nooit eens gewoon blij zijn met al wat ik doe voor ons en de samenleving. Altijd maar leuteren over onderwijs en welzijn en armoede. Godverdomme, zeg! To-mà-ten, dààr gaat het dit jaar om. Dààr maak ik me hartstikke druk om!”

               En Prozac’, denkt hij, die mag best wat sterker worden gemaakt.

Dromerig verwijdert Arnold Desimpel zich van de eettafel, intens denkend aan een pertinente parlementaire prozac-vraag volgende week. Werk aan de winkel!