top of page

Volgens de VS is er niets gevaarlijker dan vrede tussen Rusland en Europa

Na de Eerste Wereldoorlog, iets meer dan 100 jaar geleden, kregen de Verenigde Staten de ambitie om een wereldmacht te worden. Daarvoor waren ze vooral gericht op hun eigen continent, Amerika.

Na de Tweede Wereldoorlog werden ze helemaal een indrukwekkende supermacht.






Ze hadden als eersten de atoombom. De dollar werd dé wereldmunt, waar grondstoffen in werden verhandeld. Ze kregen toegang tot een groot deel van de wereldmarkt. Hun economie draaide op volle toeren en hun leger was het beste en het grootste.


Er zijn honderden boeken geschreven over de militaire en diplomatieke visie van de Verenigde Staten, van de laatste halve eeuw, waarbij ze zichzelf meestal zag als leider, rechter en politie-agent van de Vrije Wereld. Onder het bewind van Trump kwamen er meer stemmen naar buiten die eerder isolationistisch waren, en de focus van de VS wat meer op het binnenland wilden leggen ("Make America Great Again"), met minder buitenlandse inmenging, minder militaire basissen en engagementen.


Sinds Biden lijken de Atlantisten/Globalisten terug aan het roer te zitten, en die lijken zich weer te laten leiden door de Grootse Schaakbord-doctrine van de Pools-Amerikaanse diplomaat Zbigniew Brzezinski . Die doctrine houdt simpel gezegd in, dat de Verenigde Staten, wil zij een wereldmacht blijven, verplicht is om een blijvende controle uit te oefenen op minstens een deel van het Euraziatische continent. Geen enkele wereldmacht kan zich omwille van de grondstoffen, geostrategie, handelsroutes, markten, etc afzijdig houden van Eurazië. Controle over een deel ervan moet desnoods militair te worden afgedwongen. En dat doen de Verenigde Staten dan ook regelmatig. Denk maar aan hun militaire interventies in Afghanistan, het Midden-Oosten en Noord-Afrika, en hun uitgebreide netwerk van militaire basissen doorheen Eurazië. China en Rusland zijn de twee andere supermachten die een deel van Eurazië alvast opeisen. En die twee komen al zo'n driekwart eeuw behoorlijk goed overeen met elkaar. Europa zelf is de 'gedwongen' partner van de Verenigde Staten, wat bezegeld wordt door heel wat onderlinge vrijhandelsverdragen, een deels gezamenlijke popcultuur (Hollywood, Netflix, Spotify, Youtube, Facebook, etc), en het gedeelde NAVO-lidmaatschap, dat voornamelijk is gestuurd door de Verenigde Staten. Dat NAVO-gebied breidde de afgelopen dertig jaar ook flink uit naar het Oosten, na de val van de Sovjet-Unie. Ook een bepaalde vorm van controle over de Oekraïense overheid lijkt heel belangrijk voor de VS, tegen de onderbuik van Rusland aan. En dat heeft ze dan ook verkregen, sinds 2014, tot groot ongenoegen van de Russen.





Westeuropese burgers worden al sinds de Tweede Wereldoorlog overstelpt met waarschuwingen tegen het Russische gevaar, geregeld ingefluisterd door de VS. Nochtans zijn er ook heel wat voordelen te bedenken bij een bloeiende samenwerking tussen Europa en Rusland. Goedkoop olie en gas bijvoorbeeld, en nog tal van andere gegeerde grondstoffen. Meer verkeer van mensen en goederen. Minder militaire dreiging en kosten. Bijna onmogelijk voor te stellen voor een Westers-gecultiveerde geest wellicht.

En toch...is dat bij heel wat Europese overheden en ondernemers wél het geval. Zo broedden de Duitsers en de Russen al enkele decennia op een plan om industriële topspeler Duitsland de volgende decennia te voorzien van heel goedkoop Russisch gas. Dat zou haar economisch nog sterker maken, en opnieuw minder afhankelijk van de Verenigde Staten, naar wie zij sinds 1945 quasi steeds gehoorzaamheid heeft getoond. Twee grote gaspijplijnen, Nordstream I en II, werden aangelegd tussen beide landen. Nordstream I werd met veel fanfare in gebruik genomen in 2011, en Nordstream II werd nooit opgestart. Want op 6 september 2022 werden de pijplijnen na een mysterieuze sabotage-actie onbruikbaar gemaakt.




Westerse mainstreammedia wezen daarna gretig Rusland aan als hoofdverdachte. Ook de Vlaamse VRT deed hier enthousiast aan mee, op een behoorlijk ongeloofwaardige wijze ("de VS hebben geen motief"), en daarmee leek de kous af. Enkel op sociale media gingen compilatiefilmpjes viraal waarin onder meer president Biden enkele maanden voor de sabotage zéér duidelijk was dat de VS de ingebruikname van Nordstream II nooit zouden toelaten, zelfs als Duitsland dat zou willen. Een motief en dreiging vanuit de VS waren er dus overduidelijk wel, maar enig bewijs ontbrak.



Totdat de gerenommeerde oudere onderzoeksjournalist Seymour Hersch op 8 februari 2023 een stevig artikel publiceerde waarin hij berichtte over een anonieme bron uit de Amerikaanse veiligheidsdiensten, die had meegewerkt aan de sabotage. De VS plantten de bommen, en enkele maanden later liet Noorwegen ze vanop afstand ontploffen, net voor de kust van Denemarken. Dat is alvast de these van Hersch, die nog wat extra informatie vrijgeeft, waar enkel insiders zoals zijn bron weet kunnen van hebben, wat zijn conclusie nog meer geloofwaardigheid geeft. Dit gaat dus eigenlijk over niks meer en niks minder dan een oorlogsdaad tegen Rusland én Duitsland, een NAVO-bondgenoot. Duitse politici zwijgen voorlopig als vermoord, zich bewust van de Amerikaanse banvloek die ze over zich heen krijgen als ze de VS nu als ernstige verdachte zouden benaderen. Nochtans lijkt het er wel degelijk op dat de VS Europa desnoods wil laten bloeden voor VS belangen. Zo profiteert de VS gigantisch van de verkoop van duur aardgas aan Europa, en zet ze Europese landen mee onder druk om héél diep in hun buidel te tasten voor Oekraïne, bijvoorbeeld door het kopen van .... Amerikaans wapentuig.


Eén Europees parlementslid, Mick Wallace van Ierland, schreeuwde om een diepgaand onderzoek na de onthullingen van Hersch, maar dat viel voorlopig in dovemansoren. Wie durft er in Europa nu Grote Vriend de Verenigde Staten voor het hoofd te stoten?




China wordt evenwel ook steeds machtiger, en haar supermachtconcurrent en handelspartner, Rusland lijkt het economisch eigenlijk wel goed te doen in haar proxy-oorlog met de VS en de NAVO. De VS en dus ook NAVO lijken er werkelijk alles aan gelegen om de slag om de arm met Rusland te winnen, hoewel heel wat afwegingen helemaal niet in hun voordeel spreken. Maar zijn de geopolitieke en economische belangen van de Verenigde Staten wel nog altijd dezelfde als die van pakweg België of Nederland? Hoeveel zijn de Europeanen bereid op te geven hiervoor? En wat gebeurt er wanneer onze journalisten binnenkort gaan berichten over de onthullingen van Hersch? Want leugens en propaganda hebben nu eenmaal een houdbaarheidsdatum.


Het worden bijzondere tijden, waarin ook de Europese historische vriendschap met de VS wat meer bevraagd zal worden. Terwijl onze mainstreammedia nog quasi volop ten dienste staan van de oorlogspropaganda, weten we dat een meerderheid der Europeanen wel sancties wil tegen Rusland, maar géén Europese wapens of soldaten tegenover zich krijgt. Vrede dus. Via keiharde onderhandelingen. En zonder de bevolking van Europa in de armoede te storten, als het even kan.


Men zegge het verder.


Tenslotte nog een uitsmijter voor de geïnteresseerden. Duits onderzoeksjournalist Fabian Scheidler, interviewde de kwieke 85-jarige Seymour Hersch enkele dagen geleden, en het boeiende resultaat kan hieronder worden bekeken. Wat mij betreft is dit een historisch document, dat grote belangstelling verdient.




Comments


bottom of page