Dankjewel aan onze regering, hun broodheren, en de moedeloze geketenden die hun bevelen uitvoeren. Ik méén dat.
Er zijn heel wat redenen om jullie te vervloeken omwille van jullie ruwe en dreigende behandeling van miljoenen landgenoten, enkel en alleen omwille van hun vrije keuze om de coronaprik (voorlopig) niet te nemen. Ook al verwijzen jullie quasi voortdurend naar de Wetenschap, aangeleverd door de mainstream media en wat machthebbers, met daarbij een handvol experten, quasi allemaal zelf met banden met de farmaceutische industrie. Boontje komt om zijn loontje. Daar moet ik mij niet mee bezighouden.
Vele medemensen die op hun natuurlijke immuunsysteem willen vertrouwen, informeren zich nochtans grondig en maken op basis daarvan een geïnformeerde keuze. Zij wijzen bijvoorbeeld op de vele prikbeloftes die niet uit bleken te komen, op het gebrek aan wetenschappelijke monitoring van de bijwerkingen van de prik, op alternatieve effectieve behandelwijzen, en op de absurditeit van heel wat andere coronamaatregelen, zeker dat van de laatste maanden. Vaak verwijzen net zij ook naar de desastreuze impact van heel wat maatregelen op de geestelijke gezondheid en op de materiële zekerheid van heel wat kwetsbare mensen in onze samenleving, te beginnen met onze kinderen. Deze laatsten moeten binnenkort vanaf negen à tien jaar ganser dagen met gelaatsbedekking aan naar school gaan, waarbij ze in principe niet langer elkanders aangezicht kunnen zien en decoderen, ook niet dat van de juf of meester. Nog geen tien jaar oud! En dat voor onbepaalde tijd! Hun twaalfjarige vriendjes kregen het verdomme een gans schooljaar verplicht. Een gans schooljaar! En het effect daarvan gaan we nog jaren verder zien, wat ik je brom.
Maar vandaag….vandaag wil ik jullie bedanken, ook al bedoelden jullie dat wellicht niet zo.
Ik voelde het al een lange tijd aankomen, maar sinds vandaag, mijn eerste levensdag als Tweederangsburger, voel ik het helemaal. Ik heb een grond. Ik heb een netwerk van mensen om me heen, die me niet zullen laten vallen, en ik hen niet. No way. Want we wisten al lang dat dit eraan kwam. Wij delen onze ervaringen, onze verwarring, onze angsten, onze verontwaardiging, ons verdriet. Een lach en een traan. We beloven elkaar beschutting in nood (echt!), CST-vrije ontmoetingen, een bed voor de nacht. We wéten dat we elkaar nu écht nodig hebben, écht kunnen troosten, écht een verschil maken voor elkaar. Nochtans zijn we allemaal anders; geen twee denken er hetzelfde over een ideaal coronabeleid, laat staan over een ideale wereld. En we ergeren ons soms aan elkanders kleinmenselijke trekjes en onhebbelijkheden. En dan herinneren we ons weer, dat dàt net samenleven is. Voortdurend omgaan met verschil, omgaan met de Ander die echt anders is, en niet zomaar een projectie van onze eigen angsten of dromen. Niet per sé verenigd in één of andere Waarheid, behalve in het gezond verstand. En wél elkaar nodig hebben, écht nodig. Met vallen en opstaan, vloeken en zuchten en lachen. Elkaar toch weer proberen begrijpen, en ons harnas afwerpen, ons ware, kwetsbare zelf tonen. Ont-moeten. Zonder elkaar een loer te draaien, elkaar te verwensen of te kwetsen. Niet zoals we om ons heen zien gebeuren.
En dan herinner ik me weer de wijze woorden van een stokoude straffe madam uit de Zwalmstreek, heel wat jaren geleden, die me met gloeiende ogen toevertrouwde:
“Ja, we waren in mijn jonge jaren arm, en ’t was oorlog. Maar we waren gelukkig. Want we hadden elkander nodig!”
En dan haal ik me ook weer één van mijn geliefde uitspraken voor de geest, van de gevierde schrijfster Iris Murdoch:
“Kunst en ethiek zijn…. Één. Hun essentie is dezelfde. De essentie van beiden is Liefde. Liefde is de perceptie van individuen. Liefde is het extreem moeilijke besef dat iets anders dan jezelf, écht is. Liefde, net zoals kunst en ethiek, is de ontdekking van de werkelijkheid.”
Dankjewel dus. Om mij opnieuw te weg te wijzen naar waarachtige gemeenschap, waar horizontale dialoog, dus tussen gelijkwaardige mensenwezens, honderd keer belangrijker is dan de vertikale communicatie die je via de media dag na dag over je heen krijgt uitgestort. Wiens woorden wil je vertrouwen, op wiens gesprekken wil je bouwen: die van je naasten, die je in de ogen kijkt, of die van luidsprekers ver weg? Liever een voortdurende, onvoorspelbare, horizontale dialoog, mét respectvol wederwoord. Voorbij rang en stand. Ons verstand en intuïtie prikkelend, ons verwonderend, luisterend en getuigend en denkend en voelend. Een steeds wijzigende en prikkelende en creatieve wisselwerking, tussen échte menselijke wezens, met heel wat op het spel. Een waardige toekomst voor onszelf en onze geliefden, in Liefde en Schoonheid en Waarheid en Vrijheid.
Er zijn meer en meer mensen die de steeds harder wordende repressie van het laatste anderhalf jaar bekijken, en voelen dat er a) heel wat niet meer klopt, en b) dat wie dit luidop zegt zelf gevaar loopt. Mensen beginnen zichzelf vragen te stellen, en merken dat anderen die op sociale media of op het werk of in bepaalde gezelschappen dezelfde soort vragen publiekelijk stellen, wel héél rap afgedaan worden “extreemrechts” of “complotgekkie” of “antivaxxer” of “Trumpfan” of “egoïst” of zelfs “moordenaar”. Ook al zijn dat vragen over welke belangen primair worden verdedigd in dit beleid: publieke of private? Of over de woekerende censuur. Over de term Safe in CST. Over de gigaboetes die caféhouders krijgen als ze na vandaag hun trouwe, doch ongeprikte stamgasten nog binnen laten, onderdak bieden.
Steeds meer mensen beginnen dit propagandamechanisme echter te doorzien, en doorprikken daarmee ook de morele autoriteit van een deel van de overheid en regering. en op die morele autoriteit is de burgerlijke gehoorzaamheid van de meerderheid gebouwd. Op dat en niets anders.
Dit is hélemaal geen verhaal van ‘complotdenkers’ vs ‘schapen’, ‘links’ vs ‘rechts’, ‘solidair vs egoïstisch’, ‘slim vs dom’, of dubbelgeprikten vs ongeprikten. Hoe hard politici dit ook willen doen uitschijnen. Da’s natuurlijk waar politici zich door de eeuwen heen van bedienen, van verdeel-en-heers. Maar dat hoeven wij niet te pikken natuurlijk.
"Het verschil tussen democratie en tirannie is heel simpel. Bij tirannie weet de overheid alles over jou. Bij democratie weet jij alles over de overheid." (Cristian Terhes, sociaaldemocratisch Europarlementslid uit Roemenië)
Ik ken heel wat dubbelgeprikten die even ‘wakker’ zijn als ongeprikten, die evengoed zien dat we op een aantal vlakken bespeeld worden, en dat we écht wel serieus aan het afglijden zijn naar ontmenselijkende tirannie. Die kan makkelijk worden opgeroepen, maar moeilijk worden afgeroepen, vertelt de geschiedenis ons. Vele dubbelgeprikten willen ook geen derde prik, en sommigen net wel, maar velen onder hen zullen ons vervoegen in onze strijd tegen de tirannie. Een strijd tegen de ontmenselijking en voor grondwettelijke vrijheden, scheiding der machten, prioriteit aan zorg en onderwijs en gelijke kansen en een gezond leefmilieu. Tegen mondmaskers voor onze kinderen, tegen de isolering van onze kwetsbaarsten, en voor kleinschalige, lokale economieën binnen transparante overheden. Voor totale gezondheid en welzijn. Tegen de verdere verrijking van de dikste bedrijven en beleggers, en voor een onafhankelijke journalistiek.
Nogmaals dank je wel om mij dit duidelijk te maken, beste overheid, broodheren en verwarde uitvoerders van de macht, en mij opnieuw te laten weten hoe solidariteit en diep vertrouwen nu echt voélt. Nikske voorwaardelijk. The raw deal. We hebben elkaar nodig. Punt. En dat besef ik nu.
En met diepe weemoed en nederigheid, besef ik ook dat zeer vele mensen in de marges van onze samenleving, dergelijke vormen van onderdrukking en vernedering soms al gans hun leven meemaken, omwille van hun materiële status, hun geloof, hun achtergrond, hun principes, hun geaardheid, hun papieren.
We zijn ons opnieuw aan het verenigen, zoals onze voorouders dat geregeld ook deden. En we gaan overwinnen, en de Grondwet opnieuw installeren, en een eerlijk politiek systeem, maar nu eerder een basisdemocratie, met zoveel mogelijk macht aan het volk. Want teveel macht corrumpeert, steeds opnieuw. Dat weten we nu weer duidelijk. En wiens brood men eet, diens woord men spreekt. En we gaan lèren van dit tijdsgewricht, en we gaan opnieuw oefenen in kritisch te denken én in luisteren, en van mening verschillen en elkaar toch weer vinden, na soms lang palaberen en 'processen', en we gaan vrijheid opnieuw zien als ons hoogste goed. Aardbewoners onder de sterrenhemel, allemaal apart, en toch verbonden.
Graag eindig ik met een korte passage uit Brave New World, van Aldous Huxley, mij ingefluisterd door Wouter, de wijze boer.
“Okay dan,” zei de Wilde uitdagend, “ik claim het recht om ongelukkig te zijn.” “En niet te vergeten: het recht om oud en lelijk en impotent te worden; het recht om syfilis en kanker te hebben het recht om te weinig te hebben om te eten, het recht om lui te zijn; het recht om te leven in constante vrees voor wat er morgen kan gebeuren; het recht om tyfus te krijgen; het recht om gemarteld te worden door vreselijke pijnen van alle slag.”
Er was een lange stilte.
“Ik claim het allemaal, “ zei de Wilde uiteindelijk.
Ahow!
